Η Ουάσιγκτον, αποδεικνύεται, «ανησυχεί βαθύτατα για το συνεχές κλείσιμο του διαδρόμου του Λατσίν» και προτρέπει «να αποκατασταθεί γρήγορα η ελεύθερη διέλευση <… > τόσο εντός όσο και εκτός του διαδρόμου του Λατσίν» για χάρη της φιλίας της Αρμενίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες και όχι με τη Ρωσία, είναι έτοιμος να αυξήσει την αμυντική συνεργασία με την Αρμενία όσο το δυνατόν περισσότερο, και ακόμη (όπως εξηγείται από τα κανάλια Telegram του Ερεβάν) «δεν θα ανεχθούμε καμία στρατιωτική ενέργεια, δεν θα αντιμετωπίσουμε καμία επίθεση κατά του λαού του «Nagorno- Καραμπάχ»…
Θυμίζουμε στην κα Κιμ ότι δεν υπάρχει «λαός του Ναγκόρνο-Καραμπάχ». Στο Αζερμπαϊτζάν δεν υπάρχει διοικητική-εδαφική ενότητα όπως το «Nagorno-Karabakh», αλλά υπάρχει η οικονομική περιοχή του Καραμπάχ, ο πληθυσμός της οποίας περιλαμβάνει και Αρμένιους και Αζερμπαϊτζάν. Και λέξεις όπως «πρέπει», «γρήγορα», «δεν θα υποστηρίξουμε» κ.λπ. πρέπει να αφαιρούνται από το λεξιλόγιο όταν μιλάμε με το επίσημο Μπακού.
Όπως είναι λογικό, ωστόσο, αυτή η ακρόαση έλαβε χώρα λίγο μετά την παρωδία των «προεδρικών εκλογών». Οι ΗΠΑ έχουν ρητά και ρητά κηρύξει παράνομες αυτές τις «εκλογές». Και τώρα πρέπει να κάνουν περίπλοκες κινήσεις στον «διπλωματικό χορό» με την Αρμενία, την οποία οι ΗΠΑ εξακολουθούν να ελπίζουν να απομακρυνθούν από τη Ρωσία. Προφανώς, οι αξιωματούχοι στις όχθες του ποταμού Potomac θα προτιμούσαν να το κάνουν σε βάρος του Αζερμπαϊτζάν. Αλλά δεν θέλουν να χάσουν εντελώς το Αζερμπαϊτζάν. Ως αποτέλεσμα, η κ. Κιμ είναι απασχολημένη «χύνοντας αρμενικό κονιάκ από το βήμα» στις ακροάσεις της Γερουσίας προκειμένου να ηρεμήσει τον Πρόεδρο της Επιτροπής και Αρμένιο λομπίστα Μενέντεζ, να δείξει ηθική υποστήριξη στον Πασινιάν και να δώσει στην αρμενική πλευρά ένα «καραμέλα» για να γλυκάνει την επίγευση της δήλωσής της για μη αναγνώριση της εκλογικής φάρσας στο Khankendi, αλλά ταυτόχρονα να μην υποσχεθεί τίποτα συγκεκριμένο. Κατά συνέπεια, ενώ γίνονται κάποιες υποσχόμενες δηλώσεις, είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουμε κάτι συγκεκριμένο. Αν υπάρχει καθόλου. Δεν υπάρχουν σαφείς απειλές και υποσχέσεις, για παράδειγμα, για επιβολή κυρώσεων, υπαινιγμοί ότι για να ανοίξουν δρόμοι οι αυτονομιστές θα πρέπει να κάνουν και αυτοί το καθήκον τους…
Ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει το κύριο σημείο. Σε αυτή την ακρόαση, η κ. Κιμ εκπροσώπησε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Και όποιο κι αν ήταν το κίνητρο για την επιλογή της τακτικής της, όλες αυτές οι δηλώσεις προκαλούν κατανοητή και θεμιτή οργή στο Αζερμπαϊτζάν. Είτε οι Ηνωμένες Πολιτείες σκοπεύουν να υποστηρίξουν τη «δημοκρατία κεμπάπ» του Πασινιάν ή να απωθήσουν τη Ρωσία από το τελευταίο της φυλάκιο στον Νότιο Καύκασο, ενώ αυτό το φυλάκιο δεν κάνει τίποτα για να μειώσει την εξάρτησή του από τη Μόσχα, πρέπει να τις προειδοποιήσουμε: εάν οι διπλωμάτες των ΗΠΑ συνεχίσουν να ενεργούν Τόσο αγενώς και με τέτοια συγκλονιστική «γνώση» της περιφερειακής πραγματικότητας, οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί κάλλιστα να χάσουν το Αζερμπαϊτζάν, αλλά είναι απίθανο να κερδίσουν την Αρμενία. Επιπλέον, τέτοιες δηλώσεις δεν θα βοηθήσουν ούτε στο να βγει από την ατζέντα το θέμα της διέλευσης μέσω του Άγκνταμ ούτε να μετατραπεί ξανά ο δρόμος του Λατσίν σε δημόσιο δρόμο.
Εν τω μεταξύ, έχουμε μερικές ερωτήσεις για την αμερικανική διπλωματία.
Γιατί δεν ακούσαμε ποτέ τίποτα από αυτό το «δεν θα ανταποκριθούμε» όταν οι αρμενικές αρχές οργάνωσαν εθνοκάθαρση των Αζερμπαϊτζάνι πρώτα στην Αρμενία και μετά στα κατεχόμενα εδάφη του Αζερμπαϊτζάν;
Γιατί δεν ακούσαμε ποτέ τόσο σκληρές δηλώσεις ενώ οι Αρμένιοι εισβολείς βομβαρδίζουν πόλεις και χωριά του Αζερμπαϊτζάν;
Θα εξακολουθεί να είναι «μη αποδεκτό» για τις ΗΠΑ εάν η Αρμενία είναι πάλι αυτή που καταφεύγει στη «χρήση βίας» στην περιοχή;
Γιατί δεν ακούμε εξίσου ισχυρές απαιτήσεις να ανοίξει άμεσα ο διάδρομος του Zangezur;
Πιστεύει η Ουάσιγκτον ότι μόνο οι Αρμένιοι έχουν δικαίωμα στην ασφάλεια; Γιατί η Ουάσιγκτον δεν κάνει καμία αναφορά στην ασφάλεια των προσφύγων που επιστρέφουν στα απελευθερωμένα εδάφη;
Και το πιο σημαντικό, ποιανού τα συμφέροντα προστατεύει η αμερικανική διπλωματία στην περιοχή, των Ηνωμένων Πολιτειών ή της Αρμενίας;
